کابینه جو بایدن حتی در مقایسه با کابینه باراک اوباما، رییس‌جمهوری پیشین آمریکا هم تنوع بیشتری دارد. اوباما هم برای تشکیل کابینه‌ای که به معنای واقعی بازتاب کشور باشد تلاش کرد اما با انتصاب ۷ زن در مقابل ۱۶ مرد و تنها یک وزیر سیاه‌پوست در این راه چندان موفق نبود. اما همه از گزینه‌هایی که آقای بایدن برای کابینه‌اش پیشنهاد کرده، راضی نیستند. وقتی لوید آستین، ژنرال بازنشسته نیروی زمینی برای ریاست پنتاگون معرفی شد، با وجود این که اولین مرد سیاه‌پوستی است که برای این پست در نظر گرفته می‌شود بسیاری از فعالان سیاسی از این که این مقام باز هم به یک زن نمی‌رسد، ابراز ناراحتی کردند. علاوه بر این او دو مرد سفیدپوست (آنتونی بلینکن و تام ویلساک) را برای وزارت امور خارجه و وزارت کشاورزی پیشنهاد داد و این در حالی است که گروه‌های ترقی‌خواه ترجیح می‌دادند زنان سیاه‌پوست برای تصدی این پست‌ها در نظر گرفته شوند. گروه‌های لیبرال ترقی خواه هم از رویکرد به گفته‌‌شان بسیار محتاطانه، میانه‌رو و قدیمی او در انتخاب کابینه‌اش انتقاد کرده‌اند. از نظر بسیاری از هوادارانی که با حمایت‌هایشان آقای بایدن را به ریاست‌جمهوری رساندند او هنوز با ایده‌آل آن‌ها فاصله زیادی دارد.
نگاهی به کابینه بایدن، آیا کابینه او بازتاب بهتری از آمریکاست
25.01.2021
اولین کابینه جو بایدن، رییس‌جمهوری جدید آمریکا به عنوان متنوع‌ترین کابینه تاریخ این کشور توصیف می‌شود.
دویست سال پیش جورج واشنگتن در اولین جلسه کابینه خود – که البته آن زمان به این نام شناخته نمی‌شد – بر لزوم بهره‌گیری از دیدگاه‌ها و عقاید متنوع در قلب دولت آمریکا تاکید کرد. طبیعی است در ۱۷۹۱ همه افراد حاضر در آن جلسه مردانی سفیدپوست بودند.
در قانون اساسی آمریکا هیچ حرفی از کابینه زده نشده اما اولین رییس‌جمهوری این کشور به ارزش مشاورانی با دیدگاه‌های مختلف که می‌توانست از راهنمایی‌های آن‌ها در رابطه با مسائل مهم بهره ببرد، پی برد.
در ۲۰۲۱، آمریکا احتمالا شاهد اولین‌های زیادی در دولت خواهد بود: اولین بومی این کشور که به مقام وزارت می‌رسد، اولین مدیر زن اطلاعات ملی، اولین سرپرست لاتین‌تبار وزارت امنیت داخلی، اولین عضو کابینه که به طور علنی اعلام کرده همجنسگراست و بسیاری موارد دیگر.
آقای بایدن برای جامه عمل پوشاندن به وعده انتخاباتی‌اش در رابطه با هیات دولت خود از همه سو تحت فشار بوده است، کابینه‌ای که قول داده به جای ردیفی از چهره‌های آشنای سیاسی به معنای واقعی بازتاب کشور باشد.
کابینه پیشنهادی بایدن
تصویر بالا همه نامزدهای پیشنهادی بایدن برای کابینه‌اش را نشان می‌دهد. تصاویر سیاه و سفید مردان سفید‌پوستی هستند که او معرفی کرده و تصاویر رنگی به آن‌هایی مربوط می‌شود که در دسته زنان، افراد رنگین پوست و اعضای جامعه دگرباشان جنسی قرار می‌گیرند یا ترکیبی از چند مورد هستند.
- بایدن چند عضو کابینه خود را معرفی کرد؛ حامیان برجام و زنان در پست‌های کلیدی
- تاکید بایدن بر ‘بازگشت آمریکا’ در جریان معرفی اعضای کابینه
- جنت یلین، نخستین وزیر دارایی زن آمریکا کیست؟
- جو بایدن کیست و چطور به کاخ سفید رسید؟
بایدن در دسامبر گفت: “این کابینه بیش از هر کابینه دیگری در تاریخ آمریکا نماینده مردم کشور خواهد بود.”
در صورت تایید سنا، دب هالند نماینده ایالت نیومکزیکو در کنگره، اولین بومی آمریکایی خواهد بود که به مقام وزارت کشور می‌رسد و میگل کاردونا که لاتین تبار است و اصلیت پورتوریکویی دارد هم به عنوان وزیر آموزش و پرورش در دولت بایدن شروع به کار خواهد کرد.
کابینه جو بایدن حتی در مقایسه با کابینه باراک اوباما، رییس‌جمهوری پیشین آمریکا هم تنوع بیشتری دارد. اوباما هم برای تشکیل کابینه‌ای که به معنای واقعی بازتاب کشور باشد تلاش کرد اما با انتصاب ۷ زن در مقابل ۱۶ مرد و تنها یک وزیر سیاه‌پوست در این راه چندان موفق نبود.
اما همه از گزینه‌هایی که آقای بایدن برای کابینه‌اش پیشنهاد کرده، راضی نیستند. وقتی لوید آستین، ژنرال بازنشسته نیروی زمینی برای ریاست پنتاگون معرفی شد، با وجود این که اولین مرد سیاه‌پوستی است که برای این پست در نظر گرفته می‌شود بسیاری از فعالان سیاسی از این که این مقام باز هم به یک زن نمی‌رسد، ابراز ناراحتی کردند. علاوه بر این او دو مرد سفیدپوست (آنتونی بلینکن و تام ویلساک) را برای وزارت امور خارجه و وزارت کشاورزی پیشنهاد داد و این در حالی است که گروه‌های ترقی‌خواه ترجیح می‌دادند زنان سیاه‌پوست برای تصدی این پست‌ها در نظر گرفته شوند.
گروه‌های لیبرال ترقی خواه هم از رویکرد به گفته‌‌شان بسیار محتاطانه، میانه‌رو و قدیمی او در انتخاب کابینه‌اش انتقاد کرده‌اند. از نظر بسیاری از هوادارانی که با حمایت‌هایشان آقای بایدن را به ریاست‌جمهوری رساندند او هنوز با ایده‌آل آن‌ها فاصله زیادی دارد.
از سال ۱۹۳۳، تنها ۱۱ رییس‌جمهوری آمریکا در کابینه خود عضو زن داشته‌اند و هیات دولت در هیچ دوره‌ای منعکس‌کننده تنوع جنسیتی و نژادی این کشور نبوده است.
اندازه کابینه به دولت در هر دوره بستگی دارد اما به طور تقریبی از ۱۵ عضو تشکیل شده است. طی ۳۰ سال گذشته و دست کم تا زمان روی کار آمدن ترامپ تمایل دولت‌ها به تشکیل کابینه‌ای بوده که نمود واقعی‌تری از کشور باشد.
دولت کلینتون در ۱۹۹۳
روزنامه واشنگتن پست در روز تحلیف بیل کلینتون نوشت رییس‌جمهوری جدید دموکرات کشور “متنوع‌ترین کابینه تاریخ” را تشکیل داده، کابینه‌ای که ۵ زن، ۴ سیاه‌پوست و دو لاتین‌تبار در آن حضور داشتند.
آیدا آلوارز، رییس اداره کسب و کارهای کوچک آمریکا در دوره ریاست‌جمهوری کلینتون اولین زن لاتین‌تباری بود که به کابینه آمریکا راه یافت.
دولت بوش در ۲۰۰۱
روزنامه نیویورک تایمز در ستایش کابینه دور اول ریاست‌جمهوری جورج دبلیو بوش نوشت: “هیات دولتی که از نظر قومی و نژادی درست به اندازه کابینه دولت کلینتون متنوع است.”
آقای بوش، کالین پاول پسر یک مهاجر جامائیکایی را به عنوان اولین وزیر امور خارجه سیاه‌پوست تاریخ کشور منصوب کرد. او علاوه بر این نورمن مینتا، نماینده دموکرات که در دوره ریاست‌جمهوری کلینتون به عنوان اولین آسیایی آمریکایی تاریخ این کشور وارد کابینه شد را به عنوان وزیر ترابری خود انتخاب کرد.
دولت بوش بعدتر با انتصاب کاندولیزا رایس به عنوان مشاور امنیت ملی و سپس وزیر امور خارجه کشور تاریخ‌ساز شد. خانم رایس اولین زن سیاه‌پوستی بود که در آمریکا در این سمت‌ها خدمت کرد. آقای بوش همچنین با سپردن وزارت کار کشور به ایلین چائو، برای اولین بار یک آمریکایی آسیایی‌تبار متولد جزایر پاسیفیک را وارد هیات دولت آمریکا کرد.
دولت اوباما در سال ۲۰۰۹
باراک اوباما در دور اول ریاست‌جمهوری‌اش خود کابینه‌ای تاریخی را معرفی کرد که از آن با عنوان کابینه “اکثریت- اقلیت” یاد می‌شد. در حلقه درونی دولت اوباما ۷ زن، ۹ اقلیت و تنها ۸ مرد سفیدپوست حضور داشتند.
در دوره ریاست‌جمهوری اوباما، سوزان رایس به اولین زن سیاه‌پوستی تبدیل شد که به عنوان سفیر آمریکا در سازمان ملل متحد خدمت کرد و اریک هولدر هم اولین سیاه‌پوستی بود که به مقام دادستانی کل این کشور رسید.
دولت ترامپ سال ۲۰۱۶
اما کابینه دونالد ترامپ بازگشت به عقب به دوران ریگان محسوب می‌شد. با این که در دوره او در مقایسه با سایر روسای جمهوری‌خواه کاخ سفید زنان بیشتری در هیات دولت حضور داشتند اما حضور مردان سفیدپوست در کابینه او بسیار پررنگ بود.
آقای ترامپ زنان را برای پست‌های دیگری در دولت به خدمت گرفت. در دوره او نیکی هیلی اولین آمریکایی هندی‌تباری بود که به عنوان سفیر این کشور در سازمان ملل متحد منصوب شد.
پیشرفت آهسته
اما چرا اینقدر طول کشید تا زنان و اقلیت‌ها به اتاق تصمیم‌گیری کشور راه‌یابند؟
کلی دیتمار از مرکز مطالعات زنان و سیاست‌های آمریکا در دانشگاه راتگرز می‌گوید: “یکی از راه‌های دستیابی به این پست‌ها از طریق دولت منتخب است. بنابراین اگر در دولت منتخب با کمبود زنان به طور کلی و همین‌طور زنان رنگین‌پوست مواجه باشیم، از همان ابتدا با عدم توازن روبرو خواهیم بود.”
به گفته او، اولین نماینده زن سال ۱۹۱۶ به کنگره راه یافت اما نزدیک به دو دهه طول کشید تا برای اولین بار یک زن وارد کابینه شود. فرانسیس پرکینز وزیر کار در دوره ریاست‌جمهوری فرانکلین روزولت اولین زنی بود که در آمریکا به مقام وزارت رسید.
- دولت جدید آمریکا؛ زنانی که پیش از کامالا هریس جنگیدند
- زنان در سیاست؛ آمریکای کجای جهان قرار دارد؟
- کامالا هریس و زنانی که راه را برای انتخاب اولین معاون زن ریاست جمهوری آمریکا هموار کردند
اما این مسیر برای سیاه‌پوستان و سایر اقلیت‌های قومی و نژادی در آمریکا طولانی‌تر هم بود. سال ۱۸۷۰ اولین مرد سیاه‌پوست روی کرسی کنگره نشست اما تا سال ۱۹۶۶ که که لیدن جانسون، رابرت ویوو را برای وزارت در کابینه خود انتخاب کرد، هیچ مرد سیاه‌پوستی در هیات دولت آمریکا دیده نشد. درهای کنگره سال ۱۹۶۸ به روی اولین زن سیاه‌پوست باز شدند و سال ۱۹۷۷، پاتریشیا رابرتز هریس، وزیر مسکن و توسعه شهری اولین زن سیاه‌پوستی بود که به کابینه دولت راه یافت.
از سوی دیگر در آمریکا هیچ قانون رسمی مبنی بر وجود توازن میان نمایندگان گروه‌های مختلف در دولت وجود ندارد.
کشورهایی که در دولت یا احزاب سیاسی‌شان سهمیه‌بندی قومی وجود دارد، گام‌های بزرگی در جهت برابری در سطح رهبری برداشته‌اند. به عنوان مثال، سال ۲۰۱۸ در رواندا زنان ۶۱ درصد از مجلس عوام را تشکیل می‌دادند.
پست‌هایی که هرگز به زنان سپرده نشد
سه وزارت در آمریکا از جمله وزارت دفاع، وزارت دارایی و وزارت امور کهنه سربازان، تا کنون هرگز وزیر زن به خود ندیده‌اند.
پروفسور دیتمار می‌گوید در امور دفاعی و مسائل امنیت ملی، همیشه بحث کلیشه‌‌ای مهارت زنان در مقابل مردان وجود دارد. نظرسنجی‌های عمومی هم نشان از همین دودستگی دارد. زنان تا سال ۱۹۸۴ اجازه ورود به ارتش را نداشتند.
پروفسور دیتمار می‌گوید: “با این که به طور قطع شاهد تنوع بسیار بیشتری هستیم، این حوزه‌ها به ویژه در سطوح بالاتر، عمدتا تحت سلطه مردان هستند. من مطمئنم در درون این ساختارها انواع سوگیری‌ها برای ممانعت از پیشرفت زنان وجود دارد و این دست کم از نظر تاریخی به فهم دلیل وجود چنین شکاف‌هایی کمک می‌کند.”
در رابطه با وزارت دارایی اما به نظر می‌رسد آقای بایدن با معرفی جنت یلن به عنوان وزیر پیشنهادی خود، سقف شیشه‌ای را شکسته است.
این طور که پیداست کلیشه‌های قدیمی هم در این بخش تا حدی فروریخته‌اند. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد امروزه در بحث مدیریت اقتصاد مردم در مقایسه با گذشته نگاه متعادل‌تری نسبت به توانایی زنان و مردان دارند.
چرا تنوع در کابینه مهم است؟
وندی اسموت، استاد علوم سیاسی و مطالعات جنسیتی در دانشگاه اوهایو می‌گوید گزینش کابینه از ابتکارعمل‌ها و ارزش‌های گسترده‌تری حکایت دارد که بخشی جدا نشدنی از سیاست دولت و نشان‌دهنده هویت آن هستند.
او می‌گوید: “یکی از اولین اقدامات دولت که تمایلش برای مسئولیت‌پذیری و پاسخگویی را نشان می‌دهد، انتخاب کابینه است. این اولین اقدامی است که هدف، ماهیت و ارزش‌های دولت را نشان می‌دهد. لحظه آشکار شدن هویت دولت. لحظه‌ای که در آن دولت بایدن خودش را معرفی می‌کند و نشان می‌دهد می‌خواهد با کدام دسته از مردم آمریکا در ارتباط باشد.”
اندازه‌گیری دقیق اهمیت نمادگرایی شاید کار سختی باشد اما وارونه کردن مفاهیم از پیش‌تعیین‌شده در رابطه با رهبری می‌تواند به نتایجی ملموس ختم شود.
کلی دیتمار می‌گوید: “آیا دیدن یک زن در پست وزارت دفاع برای اولین بار، در از بین بردن انتظارات مبنی بر این که مردان در حوزه دفاع عملکرد بهتر و ماهرانه‌تری نسبت به زنان دارد تاثیر ندارد؟ بله. حتما تاثیر دارد.”
او می‌گوید این مساله در رابطه با کامالا هریس، معاون ریاست‌جمهوری و انتصاب تاریخی او هم صادق است.
“امیدوارم دفعه بعد وقتی زنان برای ریاست‌جمهوری نامزد می‌شوند، سوالات کمتری در رابطه با احتمال انتخاب آن‌ها یا شایستگی‌ها و قابلیت‌هایشان دست کم نسبت به گذشته وجود داشته باشد.”
تحقیقات روی کنگره آمریکا که تنوع در آن روندی صعودی داشته، نشان می‌دهد زنان اولویت‌ها و مسائلی را مطرح می‌کنند که در غیر این صورت نادیده گرفته خواهند شد. پروفسور دیتمار می‌گوید: “و این در نهایت به اتخاذ سیاست‌هایی منجر خواهد شد که با تجربیات جمعیتی که آن‌ها را هدف قرار می‌دهد، متناسب‌تر خواهد بود.”
“تا زمانی که به عنوان یک زن یا یک زن سیاه‌پوست یا زنی با تبار آسیای جنوبی نتوانید در آمریکا مثل یک مرد سفید پوست زندگی کنید، اصلا نمی‌فهمم چرا نباید انتظار داشت در نوع نگرش نسبت به سیاست‌‌ها تغییر بوجود بیاید.”
در نقاط دیگر جهان …
• جاسیندا آردرن، نخست‌وزیر نیوزیلند در ماه نوامبر با معرفی اعضای کابینه خود، تاریخ‌ساز شد. از مجموع ۲۰ عضو کابینه او، ۸ نفر زن و ۵ نفر متعلق به بومیان مائوری هستند. نانایا ماهوتا یکی از این بومیان، اولین زن در تاریخ نیوزیلند است که وزیر امور خارجه کشور شده است. گرنت رابرتسون، معاون خانم آردرن هم اولین معاون نخست وزیری است که به طور علنی اعلام کرده همجنسگراست.
• بوریس جانسون، نخست‌وزیر بریتانیا سال گذشته با انتصاب تعداد بی‌سابقه‌ای از اقلیت‌های قومی به عنوان وزرای کشور در حوزه‌های مختلف، متنوع‌ترین دولت تاریخ بریتانیا از نظر نژادی را به ثبت رساند.
• جاستین ترودو، نخست‌وزیر کانادا در ۲۰۱۵ به دلیل تشکیل کابینه‌ای با تعداد زنان و مردان و همین‌طور اقلیت‌های نژادی یکسان مورد تمجید قرار گرفت. به قول خودش: “چون امسال، سال ۲۰۱۵ است.”
منبع بی بی سی
