“موضوع” و “بحث” بر سر امر مبارزه نیست، سالهاست که نیست! اگر هنوز ابهامی دارید بروید و بخوانید، منابع و مستندات فت و فراوان است. بحث بر سر از دست دادن حداقلهای اخلاقی در یک مناسبات اجتماعی ساده است. اگر هنوز هم ککتان نمی گزد و به سکوت قناعت کرده اید، شک نکنید، یکسره بسراغ …
طور دیگری هم می توان زیست
زمین خدا وسیع است!
هادی افشار ،سعید جمالی ــ 12.02.2015 رنجنامه های دکتر قصیم و روحانی قلب را می آزارد، به درد می آورد و آدم را به آنجایی میرساند که بگوید: ای کاش زمین دهان بازکند و مرا در برگیرد!
من در زندگی تشکیلاتی ام لحظه ای احساس درد و رنج برای خودم نداشته ام و نخواهم داشت…. انتخابی بوده از سر ایمان و اعتقاد و با حداکثر شور و اشتیاق. علت هم وجود آن روح و روحیه و منش انسانی و روح برادری و برابری که در سازمان محبوبمان داشتیم. در آن گذشته ها همه چیز و همه کس در “طبق اخلاص” بود و این موتور محرکه تشکیلات و سازمان بود. ما به چیزی و به سختی های راه و مشکلات و کمبودها فکر نمیکردیم…. آن صداقت و خلوص و پاکباختگی راه می گشود و خیر برکت بود که بر سر و رویمان می بارید. آنقدر آن دنیا فراخ و زیبا بود که هیچگاه گذرت به دنیای “محاسبات مادی” نمی افتاد.
…. سال پنجاه بود که برای “خودسازی” و آمادگی برای “مخفی شدن” به “کارگری” رفتم…. هنگام ظهر “دو زار” نان سنگک و یک شیر پاکتی غذای روزم بود…. اولین باری که حدود بیست تومان پول جمع کردم و به مسئولم دادم احساس عجیبی داشتم از یک سو غرق در شادی بودم و همزمان احساس فروتنی و “ذره” بودن سرشارم میکرد احساس میکردم خوشبخترین و در عین حال ثروتمندترین آدم روی زمینم! بی نیاز بی نیاز و سر شار سرشار.
….. و این داستان بسیاری از ماها بود….
تجربه های اینچنین و بظاهر کوچک در زندگی بود که آنچنان استحکام شخصیتی و منش انسانی ایجاد میکرد که در برابر حوادث تلخ و سهمگین روزگار بتوانیم تاب تحمل بیاوریم و قبل از هر چیز خود را از انواع “آلودگیها” پاک نگه داریم و دچار “ذلت و خواری” نشویم.
می توان صدها و بلکه هزاران صفحه نوشت و تشریح و استدلال کرد…. اما برای اهل “سخن” اشارتی کافیست!
راجع به “جریان حاکم” نوشته ام و اینکه چگونه بی رحمانه به جان آن “سرمایه” افتاده اند تا صفحه تاریخ اش را یکسره سیاه کنند. آن قدر “عامدانه” و “دریده” تا امر را حتی بر شاهدان آن روزهای “پاک” و “سپید” مشتبه سازند.
آن چه گفتم “تصاویری” از درون “خانه” بود…. چه بد و چه خوب “واقعیت” های درون خانه بود.
اما حساب “میهمان” جداست.
“ما” در درون تشکیلات به “شورائیها” بعنوان میهمانانی عزیزی نگاه میکردیم که در این دنیای وانفسای تنهایی ما، با کوله باری از تجربه و سرمایه “دستمان” را گرفته اند و در روزگار غربت یار و یاورمان هستند. این یک احساس عمومی برای همه رزمندگان بود. اگر چه که “شازده” همیشه در “جلسات” بعد از “جلسات” شورا سعی در سیاه نمائی و وارونه نمایی میکرد و عفونت درونش را به آنها می پاشید اما حرفها و “تحقیر”هایش در حق “میهمانان” فقط احساس انزجار بر می انگیخت و قدرناشناسی و غروری متعفن را به نمایش میگذاشت.
لفظ میهمان را با مسامحه بکار می برم…. دارم از احساسات آن موقع سخن میگویم.
اما براستی به چه میزان “بی حیائی و دریدگی و بی آبروئی” نیاز است که انسان با میهمانش چنین رفتاری کند؟ آنهم میهمانانی “عزیز” که با انبوهی “سوغاتی” و “سرمایه” از راهی دور و با مشقاتی زیاد بر ما وارد شده بودند.
اینجاها و دراین “وادیها” دیگر اثری از سیاست و مبارزه وجود ندارد، آنچه که هست یکسره سقوط و زوال حداقل های “رفتاری” و “اخلاقی” است، که هر جنایتکار و قاتلی از مقتول خودش هم دریغ نمیکند و لیوان آبی بدستش میدهد.
….. اما روی سخن با کسانی است که هنوز خود را در معرض این “وادی ذلت” قرار داده اند و “بخود” نمی آیند.
دوستان!
“موضوع” و “بحث” بر سر امر مبارزه نیست، سالهاست که نیست! اگر هنوز ابهامی دارید بروید و بخوانید، منابع و مستندات فت و فراوان است. بحث بر سر از دست دادن حداقلهای اخلاقی در یک مناسبات اجتماعی ساده است. اگر هنوز هم ککتان نمی گزد و به سکوت قناعت کرده اید، شک نکنید، یکسره بسراغ آن “انحطاط” اخلاقی بروید که سلول سلول را پر کرده است. بروید از مادر و پدری سالخورده سوال کنید که اگر در “ضیافتی” چنین مورد اهانت قرار میگرفتند تا عمر داشتند دیگر “پا” به آنجا نمیگذاشتند. مگر نه که شرف انسانی بالاترین سرمایه است؟
تجربه کنید! کار دنیا اینقدرها هم سخت نیست! امکان زیستی شرافتمندانه همیشه وجود دارد. زمانی که به این “وادی” قدم بگذارید تازه خواهید فهمید که امکان فکر کردن به مبارزه با آخوندهای ستمگر وجود دارد. مگر میشود با این درجه از انحطاط اخلاقی به مبارزه فکر کرد، مبارزه با کی؟ این است که آن مبارزه کذائی از “حقیر” و “الاحقر” و آغوش “مک کین” سر در می آورد.
شما که بیرون هستید در حصار لیبرتی که گیر نیفتاده اید، بروید یکی دو هفته ای با خود اندیشه کنید، عمله ظلم شدن هم حدی دارد….. دیگر بحث بر سر حداقلهای اخلاقی و ساده ترین ویژگیهای انسانی است.
سعید جمالی
۲۲ بهمن ۱۳۹۳ / ۱۱ فوریه ۲۰۱۵
منبع:پژواک ایران