سرکرده فرقه مجاهدین خلق! پاسخ بده! اسیر جنگی یا مجاهد لم یرتابوا؟

0
1785

همه میدانند داخل یک فرقه که تمامی اصول انسانی و مبارزاتی حول یک نفر و برای حفظ یک نفر هست صحبت از اراده و امثال آن معنی ندارد. شما تاریخچه همه فرقه را بخوانید افراد خوب و خیلی بظاهر مستقل دست به اعمالی زده اند که اشخاص درحالت عادی و نرمال اصلا از نزدیک شدن به آن اعمال ابا داشته و آنرا راقبول ندارند. حالا سوال این سازمان این است که چطور شد که این افراد را نتوانستی تغییر بدهی و نگه داری؟ تا جایی که میدانم امار این افراد در بدو پیوستن بیش از 1000و حتی نزدیک به 2000 نفربود. بعد سالها و بعد سقوط صدام بیش از 600 نفر بودند و حالا فقط 123 نفر مانده اند. راستی چه شد مگر تو به دروغ نمی گفتی اینها در انقلاب مریم لم یرتابوا شده اند و مگر نمی گفتی انقلاب مریم همه را تغییر خواهد داد.! پس چه شد؟

سرکرده فرقه مجاهدین خلق! پاسخ بده!

اسیر جنگی یا مجاهد لم یرتابوا؟

2000 نفر کجا 123 نفر کجا؟

چرا اسامی همین 123 نفر را که مدعی هستی ، ننوشته ای؟

آیا ترس از آینده نداری که همین هاهم دانه دانه جدا شوند؟

رحمان محمدیان، تیرانا ـ سایت نجات یافتگان از مجاهدین خلق در آلبانی ـ ایران آزادی ـ 22.09.2020

Albania-RTV Nwes- nejatyaftegan az ferghe Mojahedin khalgh 260-410

حتما خیلی کسان بارها از زبان همه جداشدگان از فرقه رجوی شینده اید که این فرقه اصلا بهایی برای اعضایش قائل نیست و اینرا هرکس که جرأت کرده حرف بزند گفته است. اینرا آنهایی که در این فرقه بوده ا ند با گوشت و پوستشان حس و لمس کرده اند اما مبنای این حرف چیست؟

آیا کسی که ناظر قضیه است هیچ از خودش سوال کرده است که چرا همه این حرف را می زنند ؟

البته  هرکس که از این فرقه جداشده به فراخور تجربه اش با این فرقه دلایلی می آورد! که هرکدام برای ناظربی طرف قابل تامل است. جالبی قضیه اینکه هیچگاه این فرقه نمی تواند فاکتهایی که این افراد ذکر می کنند انکار کند چون همه واقعی هستند ولی در عوض فرقه به نفرحمله و سریعا اورا به اطلاعات ایران می چسباند وبقول خودشان رژیم مالی می کند، تابا ترور شخصیت فرد را وادار به سکوت  کند.

اما اصل حرف چی می شود؟

یعنی با هوچیگری و شانتاژو اینکه او عامل اطلاعات است و این قبیل حرفها اصل قضیه فراموش می شود و دردعوای وارونه نظرهای بسوی دیگری جلب شود. یعنی فرقه با یک جاخالی صحنه را عوض و دعوا را به میدان جدیدی می کشاند که خودش انتخاب کرده تا مخاطب را سردرگم کند و خودش بدون پاسخ به این اتهام با زیر آبی در برود!

یک نمونه از این هوچیگری ها جدید این است که تعدادی از اسرای جنگی سابق( لفظی که فرقه برای ما که قسمتی از عمرمان را در اردوگاههای جنگی عراق گذرانده این بکار می گیرد) را به تلویزیون آورده و اخیرا هم از زبان آنان بیانیه ای صادر کرده است که خواندن آن خالی از لطف نیست.

من همه این افراد را می شناسم و با تعداد زیادی از آنان هم سالیان دراز در یک قسمت و هم محفل بوده ام. یکی از آنان می گفت که گفته شده است که سازمان مارا اسیر و نمی گذارد با خانواده مان دیدار کنیم انگار ما خودمان اراده نداریم! حرف منطقی و درستی که باید به آن توجه کرد.

اما ایا اراده و شخصیت افراد دراین سازمان امکان  بروز دارد و اساسا صحبت این مقولات درست است؟

گفتم که من این افراد را می شناسم و میدانم که بعضی از آنان بچه های صادق و با استعدادی هستند که اگر دنبال زندگی خودشان بودند شایدجزء موفق ترین افراد در جامعه بودند اما مگر در فرقه ای که همه چیز را درراستای حفظ تشکیلاتش می خواهد و هرکس هم استعدادی دارد باید در این راستا خود را بیازماید می شود انتظار اراده و استعداد از افراد داشت چون این افرادمحاط در مناسباتی هستند که فرد و افراد اصلا مطرح نیستند و بقول رجوی: هرکس فقط حق دارد که خود را در انقلاب مریم نشان بدهد و شخصیتش را فقط در این راستا می تواند بروزدهد.

خود این افراد خوب می دانند که مثل روز بر همه آنان که حتی یکروز در این فرقه بوده اند روشن است که این افراد چطور به این مصاحبه ها می آیند و چه سناریوهایی برای آنان می چینند وگرنه آیا خودشان خودجوش به این مصاحبه آمده اند و بیانیه امضاء کرده اند؟.

اگر چنین است ایا خودشان تصمیم گرفته اند که بیایند و به خانواده شان توهین و واقعا از صمیم قلب خواستار دیدار با پدرومادروخواهر و برادرشان نیستند؟ شما باور می کنید منکه آنها را می شناسم و میدانم که در همان زمان که رجوی دیدار با خانواده را حرام و خانواده را (خانواده الدنگ )خواند تعدادی از آنان برای مادر و خواهرانشان در خفا گریه می کردند! اما ببینید وابستگی به این سازمان که عواطف را برای انقلابی عیب میداند چقدر است که جرأت نشان دادن این عواطف را نداشته و در نشست های هیستریک  که خودشان بهتر می دانند وادار می شدند که این عواطف را کتمان و حتی آنرا عیب وننگ بدانند و رسما هم باید اعلام می کردند وگرنه واویلا؛ سوژه نشست می شدند و تف و لعنت و توهین می شنیدند.

شما به این می گویید اراده ؟

چرا خودتان را گول می زنید؟

حالا این بیانیه جدید فرقه که معلوم است که کلی روی ان کار شده؛ وجدانا چند جلسه شما راجع به آن که باید بنویسید توجیه شده اید و میدانم و خودتان هم می دانید که چقدر بشما توهین کرده اند که چرا ساکت نشسته اید بی غیرتها سازمان زیر ضرب است بیایید امضاء کنید و… آیا دروغ می گویم ؟

جالب است که رجوی با طعنه به این افراد اسیر جنگی سابق می گوید و در مناسبات هم همیشه با چشم تحقیر به آنها نگاه می کند اما وقتش که می شود باید به فرمان عمل کرده و بیایند و از سازمان دفاع کنند البته با ریل کار و دردستگاهی که کنترلش در دست رجوی باشد.

از زمان پیوستن تعدادی از افرادی که در اردوگاه اسرای جنگی بودند به این فرقه؛ همیشه این تحقیر بالای سراین افراد بود. وگاه در نشستها از زبان افراد بقول خودشان بیرون می زد و افراد را مساله دار می کرد. تازه این در علن بود که خیلی مواظب بودند این تضاد فعال نشود. در خفا که من بارها از زبان بالاترها شنیده ام که می گفتند که این اردوگاهی ها مناسبات مارا خراب کرده اند و بارها شنیدیم که رجوی در نشست مثلا فرماندهان به آنان گفته بود که ما اشتباه کردیم اینها را داخل مناسبات آوردیم و ضررش را داریم هرروز پس می دهیم اما دیگر کاری نمی شود کرد چون همه کارها بگردن این ها است ولایه ای هستند که بدون آنها تمام کارها در سازمان می ماند. چون سیاه ترین وپرزحمت ترین کارها با اینها پیش می رود.

من بارها از افراد کم سابقه تر وحتی از تحت مسولین خودم شنیدم که می گفتند که اینقدر فضای منفی نسبت به شما در سازمان وجود دارد چطور مانده اید وتحمل می کنید؟ چون این افراد می گفتد هرگاه چه رسمی و چه غیر رسمی با مسولین بالا راجع به شما صحبت می شود از شما به عنوان اردوگاهی و غیر تشکیلاتی و دزد و … یاد می شود در صورتی که همه زحمت سازمان روی دوش لایه شمااست!

واقعت هم همین بود وهست. این دوستان می دانند که در سازمان فقط از این لایه خواسته شد که پروژه لمپنیزم بخوانند و می گفتند چون شما پروسه اردوگاه داشته اید آلوده هستید باید خود را در انقلاب مریم با خواندن این پروسه تطهیر کنید. آیا این هم دروغ است؟

بارهامگر در این سازمان گفته نمی شد تا قبل از آمدن اردوگاهی ها ما در مناسبات دزدی نداشتیم و هیچ جایی قفل نداشت اما با آمدن اینها همه جا را مجبور شدیم چند قفله بکنیم.

 این درحالی است که من خودم در همان روزهای جذب این افراد به شریف ( مهدی ابریشمچی ) گفتم نباید همه را قبول کرد بعضی از این افراد نه سابقه خوبی دارند و نه اخلاق می فهمند چیست! بمن گفت مهم نیست بیایند توی سازمان؛ درست می شوند ما آنها را تربیت و تغییر می دهیم ! یعنی برای بالا بردن تعداد افراد هرکس را آنهم باوعده ووعید وارد کردند بعد همه را خراب کردند و تقصیر و اشتباه خودشان را با تحقیر این افراد می پوشاندند و تروخشک باهم می سوخت. درحالیکه تعدادی از افراد به آنها گفتند هرکسی را نیاورید ولی گوش نکردند.

همه میدانند داخل یک فرقه که تمامی اصول انسانی و مبارزاتی حول یک نفر و برای حفظ یک نفر هست صحبت از اراده و امثال آن معنی ندارد. شما تاریخچه همه فرقه را بخوانید افراد خوب و خیلی بظاهر مستقل دست به اعمالی زده اند که اشخاص درحالت عادی و نرمال اصلا از نزدیک شدن به آن اعمال ابا داشته و آنرا راقبول ندارند.

حالا سوال این سازمان این است که چطور شد که این افراد را نتوانستی تغییر بدهی و نگه داری؟ تا جایی که میدانم امار این افراد در بدو پیوستن بیش از 1000و حتی نزدیک به 2000 نفربود. بعد سالها و بعد سقوط صدام بیش از 600 نفر بودند و حالا فقط 123 نفر مانده اند. راستی چه شد مگر تو به دروغ نمی گفتی اینها در انقلاب مریم لم یرتابوا شده اند و مگر نمی گفتی انقلاب مریم همه را تغییر خواهد داد.! پس چه شد؟.

و سوالم از این دوستان هم این است واقعا خودتان تصمیم گرفتید این را بنویسید و واقعا می خواهید گزارشگر سازمان ملل شما را ببیند و بعد شما بگویید ما ازپدرومادر و خانواده خودمان بیزاریم و نمی خواهیم دیدار کنیم. این دروغ خودتان باور کرده اید؟ منکه شما را می شناسم و میدانم این دروغ است و بازهم می گویم که شما وادار شده اید که اینرابنویسید وبگویید و لطفا نگویید ما خودمان اراده داریم و…


Albania-RTV Nwes- nejatyaftegan az ferghe Mojahedin khalgh 260-410

رحمان محمدیان: هذیانگویی “سخنگوی مرحوم ” از اسلو

حالااما هذیانهای جدید این باصطلاح سخنگوجای تامل دارد و البته فرافکنی هم زیاد دارد. چطور؟

اول؛  مثالهای شیرین فارسی با این مصداق که: – یارو را به ده رانمی دادند سراغ خانه کدخدا را می گرفت – و یا – روباه تو سوراخ نمی توانست برود جارو به دمبش می بست- دقیقا حکایت رجوی است که مردم ایران بیرونش کرده و از او متنفرند – بدلیل عملکرد خائنانه اش و همکاری با همه دشمنان مردم – اما ادعای رهبری مردم و خلقهای منطقه را دارد و تا اتقاقی می افتد با کمال پررویی برای مردم منطقه از عراق تا لبنان پیام میدهد و خط تعیین میکند که چنین و چنان کنید و جالب است که الگو را هم خودشان می گیرند که هماه دم خروس است. که اگر این مردم وخلقها از این اقایان بپرسند که تا حالا با این افاضات صد من یک غار چه مشکلی از مشکلات مردم خودتان حل کرده وچه گلی بسر مردم ایران زده اید بور می شوند و دستشان خالی است. شالاتانیزم را می بینید مردم ایران اورا خائن و وطن فروش می دانند و چون خودش اینرا می داند می رود سراغ مردم بیرون از ایران!

دوم؛ در متنی که از قول این سخنگوی مجهول الهویه در سایت های فرقه  مجاهدین پخش شده است خطاب به جوانان لبنان آمده نکات جالبی هست که تامل برانگیز است است! می گوید«تجربه مجاهدین  و الگوی مقامت ایران بیرون کشیدن خیر عظیم از دل شرکثیر است ». حالا کدام خیر را به مردم ایران رسانده است بماند شاید منظورش اینست که هرروز و همیشه از آمریکا وبقیه دول خواستار تحریم مردم ایران است البته با دجالیت می گوید مردم ایران از این تحریمها تاثیر نمی پذیرند و رژیم هدف است در حالیکه همه می دانند که این مردم ایران و نه دولت؛ هستند که زیر بار تحریم وگرانی ناشی ازهمان تحریمها له می شوند.

هذیانگویی “سخنگوی مرحوم ” از اسلو

عبرتی برای خائنین

“سخنگوی مرحوم ”  بعد از ایران و عراق ، دستور تشکیل کانونهای شورشی در لبنان را هم داد

رحمان محمدیان، تیرانا ـ سایت نجات یافتگان از مجاهدین خلق در آلبانی ـ ایران آزادی ـ 08.08.2020

چند سالی است که فرقه رجوی ( بعد به غیبت رفتن رجوی ) برای ادامه فیل هواکردن، با شامورتی بازی حقه جدیدی راه انداخته است و هذیانهای بیمارگونه را از زبان یک هویت مجهول ومجعول تحت عنوان «سخنگو از اسلو»بیان می کند.

این یک بازی شیادانه است که فقط از فرقه مجاهدین خلق برمی آید!

از طرفی می خواهد که موضع رسمی در مواردی را که لازم دارد، درسیمای دروغینش پخش کند و البته تلاش دارد آنرا خیلی هم جدی جلوه گر کند و می بینید که این سخنگو تلاش دارد که مطالبش را با انشای رجوی بیان کند تا بطور ضمنی بگوید که رجوی هنوز ” مرحوم ” نشده است و رشته امور در سازمان را دردست داردوخیلی هم هشیار و  مسائل را دقیق دنبال می کند؛ {آنهایی که در این فرقه بوده اند یادشان هست که وقتی این سخنگو چیزی از جنس این ترهات را می گفت، در درون تشکیلات چقدر تلاش داشتند که بگویند که این خود برادر(رجوی) است و به نیروها که همیشه سوال داشتند که این مثلا رهبری کجاست وغیره انگیزه بدهند. }

از طرف دیگر با زرنگی و شامورتی بازی ؛ باجعل این هویت جدید هم مثلا حرفشان را می زنند و ابراز وجود می کنند و هم اگر تقی به توقی خورد و دروغ از آب درآمد و یا هر مشکل دیگر این فرقه براحتی زیرش می زند که یک سخنگویی بوده و اصلا ممکنه سر خود حرفی زده البته آنهایی که با این فرقه و کارکردش آشنا هستند می دانند که اینکار از رجوی بر میاد چون سابقه داردو موارش در گذشته فراوان است و شارلاتانیزم شیوه معمول این فرقه(بخوانید رجوی) است.

حالااما هذیانهای جدید این باصطلاح سخنگوجای تامل دارد و البته فرافکنی هم زیاد دارد.

چطور؟

اول؛  مثالهای شیرین فارسی با این مصداق که: – یارو را به ده رانمی دادند سراغ خانه کدخدا را می گرفت – و یا – روباه تو سوراخ نمی توانست برود جارو به دمبش می بست- دقیقا حکایت رجوی است که مردم ایران بیرونش کرده و از او متنفرند – بدلیل عملکرد خائنانه اش و همکاری با همه دشمنان مردم – اما ادعای رهبری مردم و خلقهای منطقه را دارد و تا اتقاقی می افتد با کمال پررویی برای مردم منطقه از عراق تا لبنان پیام میدهد و خط تعیین میکند که چنین و چنان کنید و جالب است که الگو را هم خودشان می گیرند که هماه دم خروس است. که اگر این مردم وخلقها از این اقایان بپرسند که تا حالا با این افاضات صد من یک غار چه مشکلی از مشکلات مردم خودتان حل کرده وچه گلی بسر مردم ایران زده اید بور می شوند و دستشان خالی است.

شالاتانیزم را می بینید مردم ایران اورا خائن و وطن فروش می دانند و چون خودش اینرا می داند می رود سراغ مردم بیرون از ایران!

دوم؛ در متنی که از قول این سخنگوی مجهول الهویه در سایت های فرقه  مجاهدین پخش شده است خطاب به جوانان لبنان آمده نکات جالبی هست که تامل برانگیز است است!

می گوید«تجربه مجاهدین  و الگوی مقامت ایران بیرون کشیده خیر عظیم از دل شرکثیر است ».

حالا کدام خیر را به مردم ایران رسانده است بماند شاید منظورش اینست که هرروز و همیشه از آمریکا وبقیه دول خواستار تحریم مردم ایران است البته با دجالیت می گوید مردم ایران از این تحریمها تاثیر نمی پذیرند و رژیم هدف است در حالیکه همه می دانند که این مردم ایران و نه دولت؛ هستند که زیر بار تحریم وگرانی ناشی ازهمان تحریمها له می شوند.

الگو! هم که می گوید شاید مورد نظر این اقای سخنگو؛ از ایران فرار کردن و در خارج نشستن و عربده کشی  و طلبکاری از مردم که چرا قیام نمی کنید و…  باشد و اینکه می گوید کانون های شورشی شاید دیگر از مردم ایران ناامید شده است سراغ بقیه خلقها رفته است.

حالا این کانونهای شورشی در لبنان مثلا چکار کنند و وظیفه اشان چیست؟

خب حتما مثل کانونهای داخل ایران اینست که ستون پنجم دشمن شوند ومثلا بروند به اسرائیل بگویند«ما آماده هستیم تو حمله کن بقیه اش باما» مثل همان رهنمودی که این فرقه به کانونهای شورشی موهوم در ایران می داد که صورت بمباران آمریکا اینها می بایست دست به کار شده و با استفاده ازفرصت شلوغ و غارت کنند و …

نکته دیگر اینکه چون خودشان می دانند که کسی برای حرف اینها تره خرد نمی کند در یک پیام داخلی که برای تعداد معدودی ازرده های بالاو نه برای همه اعضاء و رده ها! و ستاد مثلا داخله خوانده شده است از آنان خواسته شده است که حسابهای عربی باز کنند و با استفاده از ترفند و ایجاد رابطه با افرادی که مستعد هستند و کمک به آنها دست به جذب نفر در کشورهای عربی بزنند و در این راه از هرینه کردن اصلا نترسند هرچه لازم است خرج کنند تا بتوانند با امضاء گرفتن از افراد مدعی شوند که با جوامع عربی در ارتباط هستندو مثلا پایگاه دارندوغیره وغیره.

یا عجبا این فرقه بعلت کارکرد ضدمردمی وضد ایرانی و رانده شدن از دامن ملت به چه حضیضی افتاده است و چه عبرتیست برای خائنین! عاقبت وطن فروشی همین است وبس.

___________________________________

Albania-Rahmman Mohammasian- 6 -260-410

خاطرات عبدالرحمان محمدیان از اسارت در زندان های صدام و رجوی ـ قسمت 3 ـ نقطه عطف در پیروزی انقلاب بهمن 1357

با اوج گرفتن تظاهرات ضددولتی؛ خرم آباد که پلیس کافی نداشته و بعلت بافت طایفه ای جمعیت شهرپلیس محلی نمی توانست آن شدت عمل لازم برای کنترل شهر را داشته و خیلی از افراد پلیس هم بعلت آشنا یی و … از سرکوب لازم خودداری می کردند رئیس پلیس هم میدانست که اگر کسی کشته شود بحث طایفه مطرح می شود  و با یک خانواده تنها سروکار ندارد توان مقابله با این تظاهرات را نداشت از مرکز تقاضای کمک کرده بود بمین دلیل یک یگان ضدشورش ازتهران برای اینکار به شهر اعزام شده بود که اعلام کرده بود «ما ظرف یک ماه شهر را آرام و ساکت خواهیم کرد و به حرف رئیس پلیس محلی که گفته بود اینجا با شهرهای بزرگ فرق دارد و شدت عمل به خرجی ندهید گوش نکرده ومدتی شدت عمل اگر چه تا چند روزی اثر داشت اما شعله رابیشتر کرد. این یگان ضد شورش در دریاچه کیو که دارای متل بود مستقر بود که یک شب مردم به آنها شبیخون زده و چند نفر از آنان را کشته وتعدادی را هم مجروح کرده بودند. یک شب که تعدادی از جوانان به یک نظامی که گفته می شد راننده تیمسار آذری (فرمانده تیپ ارتش) حمله و سلاح او را گرفته بودند ارتش که مثلا تا آنزمان در سرکوب شرکت نداشت با صدور اطلاعیه تهدید به شدن عمل کرد که اگر تاشب سلاح و خاطیان تحویل داده نشوند وارد عمل می شود و آنشب برای اولین بار تانک وارد خیابانها شد و ما که تا حالا تانگ ندیده بودیم هاج و واج مانده بودیم که چه می شود اما افرادی که سربازی رفته وآشنا بودند دلگرمی می دادند که چیزی نیست با ککتل  مولوتف می شود تانک را ازکار انداخت. و این تهدید هم چندان اثری پایداری نداشت و تانکها  همان یک شب ماندند و بعد دوباره به پادگان برگشتند…

خاطرات عبدالرحمان محمدیان از اسارت در زندان های صدام و رجوی ـ قسمت 3 ـ نقطه عطف در پیروزی انقلاب بهمن 1357  

عبدالرحمان محمدیان، تیرانا ـ سایت نجات یافتگان از مجاهدین خلق در آلبانی ـ ایران آزادی ـ 25.07.2020

لینک به قسمت اول

لینک به قسمت دوم 

این چند ماه کاروحشرونشر بامردم مرا دردمند و خشمگین کرده بود، در این مدت با چه دردها یی که آشنا نشدم! در هر خانه دردی بود و زخمی. بعض اوقات بغض می کردم، به گریه می افتادم از طرفی ترحم مرا برمی انگیخت و ازطرفی  خشمی در درون من تلنبار می شد که نمیدانستم باید کجا تخلیه شود.

در محله دوستی داشتم که در جلسات قرائت قران شرکت می کرد و من با تشویق این دوست پایم به این جلسات باز شد،  در این جلسات اگر چه در شروع هر جلسه قرائت قران بود اما بعد از یک ساعت از شروع جلسه نوار سخنرانی برخی افراد که در جاهای دیگر انجام شده بود پخش می شد که سیاست ها و کارهای دولت مورد حمله و نقد قرار می گرفت از جمله اگرحافظه ام یاری کند اولین این نوارها که من شنیدم مربوط بود به شخصی بنام دکتر سبزواری که ضمن تشریح خطبه حضرت سجاد در شام به توضیح آن و در حین توضیح گریزی به زمان حال و وضعیت مردم می زدو به بعض عملکرد دولت ایراد و ضمن توضیح آنها را ضد ملی و … می شمرد.

آنزمان ما اخباری راجع به اعتراضات دانشجویی می شنیدیم که در همین راستا بود اما من چون سروکاری نداشتم از ذکر آنها خودداری می کنم.

این حوادث و جریانات جامعه  ایران آنزمان را بسمت یک دگرگونی سوق می داد. جامعه آبستن یک حادثه بود. شرایط عینی و شرایط ذهنی که برای یک انقلاب لازم هستند تا حدی وجود داشت و البته به آن دامن زده می شد.

همه تاریخچه انقلاب و شروع آنرا می دانند. در شهر ما اولین جرقه این بود که یک معمم از قم آمده بود و قرار بود که یک هفته در مسجد علوی واقع در خیابان ششم بهمن آنزمان که اتفاقا نزدیک دبیرستان ما هم بود شبها سخرانی کند و این موضوع دهن بدهن می گشت و همه خبر داشتند. با تعدادی از دوستان آنشب به محل رفتیم. ما چون زودتر رفته بودیم در محوطه مسجد جا پیدا کردیم اما هرلحظه بر تعداد جمعیت افزوده می شد. جمعیت آنقدر زیاد بود که مسجد و حیاط ان پر شد و بقیه ناچارا در پیاده رو و بعد در خیابان نشسته بودندو خیابان بند آمده بود. بعد از پایان سخنرانی که بیرون امدیم نفرات پلیس رادیدیم که دو طرف خیابان با سپرهای شیشه ای و کلاه خود وتجهیزات کامل صف کشیده بودند این صحنه برای من ناآشنا بود و از دوستانم پرسیدم این چیه؟  افرادی که میدانستند بما گفتند این یگان ضدشورش است.

وقتی پرسیدیم یعنی چه و چرا آمده اند گفتند اینها (حکومت ) می ترسند که کسانی شلوغ کنند ویا شعاری بر علیه حکومت بدهند اینها برای جلوگیری از این کار اینجا آمده اند که مثلا نظم جامعه بهم نخورد. من به یکی از دوستان گفتم اینها مثلا می خواهند چکار کنند و مگر نمی دانند که دستگاه اداری فاسد و مردم بدبخت هستند که دوستم گفت مواظب باش این حرفها را پیش هرکسی نگویی و منکه با دستگاه پلیس و… ناآشنا بودم مرا کمی راهنمایی کردکه نباید بی گداربه آب بزنی ؛ هرحرفی جایی وهرکاری راهی و زمامی دارد. بگذار بموقعش خودت می فهمی.

این سخنرانی شب بعد هم ادامه داشت و آنشب من بیاد دارم که حرف راجع به فروش نفت بود و اینکه عایدی نفت خرج مملکت نمی شود؛ ملت حق دارند بپرسند که اقا بااین همه پول نفت و غیره چرا وضع مملکت و مردم این است. بعد از سخنرانی رفتار پلیس باشب قبل فرق داشت ومردم را بزور متفرق و تعدادی راهم با باطوم کتک زدند.

شب سوم که برای گوش کردن به سخنرانی رفته بودیم تعدادی نشسته اما پلیس از ورود و پیوستن بقیه جلوگیری می کرد مردم کمی دورتر از مسجد ایستاده وهمهمه می کردند، وقتی نفرسخنران آمد – با اینکه صحبت این بود که برای اینکار بمدت یک هفته مجوز گرفته شده است – ؛ پلیس از ورود او به مسجد جلوگیری کرد وشلوغ شد. وقتی او را سوار ماشین و بردند مقداری بین مردم و پلیسی که در محل مستقر بود درگیری و  پلیس با خشونت مردم را مورد ضرب وجرح قرار داد. مردم متفرق ولی در برخی مناطق کمی دروتر ازمسجد مزبور اما در همان خیابان درگیری بین تعدادی از جوانان و پلیس رخ داد که منجر به دستگیری تعدادی شد وفردا دیگر شهر، شهر سابق نبود و هرجا می رفتی صحبت از این واقعه بود و هرروز گوشه ای از شهر تعدادی جمع و به این ترتیب درگیری خیابانی بین مردم و پلیس شروع و هرروز بیشتر می شد.

” این درگیریها ادامه داشت و هرروز بیشتر می شد. خبر تظاهرات شهرهای دیگرهم مرتب می رسید و اخبارتظاهرات در رادیوهای خارجی هم پخش می شد. بیاد دارم یکشب که اخبار بی بی سی را گوش می کردیم راجع به شهر ما(خرم آباد ) گزارش می کرد و خبرنگار این رادیو می گفت «این شهر به یک شهر جنگ زده شبیه است و بوی گاز اشک آور و باروت فضای شهر را پر کرده است”. 

ما آنزمان(نسل ما) درک درستی از سیاست و انقلاب نداشتیم و اساسا نمی دانستیم نظام بعدی چه خواهد بود وچگونه ولی با مقایسه وضعیت ایران با سایر کشورها و خواندن بعضی کتب و مقالات در خود نسبت به حکومت و نحوه اداره کشور احساس خشم میکردیم. اما نمی دانستیم که این مقاهیم اگرچه خوب و در برهه هایی از تاریخ لازم و یا اجتناب ناپذیرهستند، اما مراحل بلوغ اجتماعی و پیش زمینه های خودش را طلب می کند و افرادش اگر پختگی لازم را نداشته باشند چه بسا دچار اشتباهات  غیر قابل جبرانی خواهند شد و انقلاب اگر خاستگاه درست تکاملی و روشن نداشته باشد به چه انحرافات و عوارض هولناکی مبتلا خواهد شد. ضمنا ما خیلی خام بودیم این را نمی دانستیم که با خواندن چند کتاب آدم روشنفکر و پیشرو نخواهد شد بلکه تجربه و گذر زمان از خیلی از اینها مهمتر است و  بهمین علت با شروع این تظاهرات تاجاییکه یادم هست بطور پی گیر و خستگی ناپذیر و بی تاثیراز نصیحت برخی اشخاص که تجربه و عمری بیشتر ازما را طی کرده بودند، که بابا نکنید و اینطور که شما فکر می کنید  نیست و خودتان را بی خود به کشتن ندهید و شما نمی دانید چکار می کنید مملکت را ویران می کنید و… در تظاهرات و متینگ ها شرکت و تا جاییکه یادم هست یک تظاهرات یا متینگ نبود که در آن شرکت نکنم هنوز هم برخی دوستان بعد از 40سال که تماس می گیرم می گویند به فلان مناسبت که برشهایی از تظاهرات آنزمان راتلویزیون پخش کرده ما ترا در آن دیدیم.

تا جائیکه یادم هست تظاهرات را خشم اداره می کرد و نه عقل و درایت. کشورو دولت خودمان را با کشورهای پیشرو و صنعتی آنزمان مقایسه می کردیم و نه باکشورهای همتراز؛! زمینه های تاریخی را در نظر نمی گرفتیم. از اطراف هم سیاه نمایی می شد و هیچ زمینه پیشرفتی در نظر گرفته  نشده و ذکرنمی شد. یک شعارذهن های مشوش مارابیشتر بهم می ریخت«ماکه ثروت داریم چرا اینقدرعقب هستیم و کمبود داریم ».  .

با اوج گرفتن تظاهرات ضددولتی؛ خرم آباد که پلیس کافی نداشته و بعلت بافت طایفه ای جمعیت شهرپلیس محلی نمی توانست آن شدت عمل لازم برای کنترل شهر را داشته و خیلی از افراد پلیس هم بعلت آشنا یی و … از سرکوب لازم خودداری می کردند رئیس پلیس هم میدانست که اگر کسی کشته شود بحث طایفه مطرح می شود  و با یک خانواده تنها سروکار ندارد توان مقابله با این تظاهرات را نداشت از مرکز تقاضای کمک کرده بود بمین دلیل یک یگان ضدشورش ازتهران برای اینکار به شهر اعزام شده بود که اعلام کرده بود «ما ظرف یک ماه شهر را آرام و ساکت خواهیم کرد و به حرف رئیس پلیس محلی که گفته بود اینجا با شهرهای بزرگ فرق دارد و شدت عمل به خرجی ندهید گوش نکرده ومدتی شدت عمل اگر چه تا چند روزی اثر داشت اما شعله رابیشتر کرد.

این یگان ضد شورش در دریاچه کیو که دارای متل بود مستقر بود که یک شب مردم به آنها شبیخون زده و چند نفر از آنان را کشته وتعدادی را هم مجروح کرده بودند.

یک شب که تعدادی از جوانان به یک نظامی که گفته می شد راننده تیمسار آذری (فرمانده تیپ ارتش) حمله و سلاح او را گرفته بودند ارتش که مثلا تا آنزمان در سرکوب شرکت نداشت با صدور اطلاعیه تهدید به شدن عمل کرد که اگر تاشب سلاح و خاطیان تحویل داده نشوند وارد عمل می شود و آنشب برای اولین بار تانک وارد خیابانها شد و ما که تا حالا تانگ ندیده بودیم هاج و واج مانده بودیم که چه می شود اما افرادی که سربازی رفته وآشنا بودند دلگرمی می دادند که چیزی نیست با ککتل  مولوتف می شود تانک را ازکار انداخت. و این تهدید هم چندان اثری پایداری نداشت و تانکها  همان یک شب ماندند و بعد دوباره به پادگان برگشتند.

بهرحال وضعیت بهمین منوال ادامه داشت و سال 57 در روز تاسوعا و عاشورا تظاهرات به اوج خودش رسید. تا حال من نه این تعداد نفردیده بودم و نه فکر می کردم به این زودی به این حد برسد اما آن دوروز نقطه عطفی در تاریخ انقلاب شد.

_________________________________________________

Albania-Rahmman Mohammasian- 6 -260-410

خاطرات عبدالرحمان محمدیان از اسارت در زندان های صدام و رجوی ـ قسمت 2 ـ آشنایی با سیاست ، از «حاشیه نشینان شهر تبریز» تا « سگ دونی»

قضیه این بود که دوستمان که دوران دانشجویی در تبریز با کمک دوستانش جزوه ای تحت عنوان «حاشیه نشینان شهر تبریز» نوشته و منتشرکرده بودند که به شرح زندگی و مشکلات معیشتی  حاشیه نشینان شهراختصاص داشت، برسم دوران دانشجویی می خواست که این کار را در خرم آباد هم تکرار کند اما چون خودش شاغل و وقت اینکار را نداشت ازمن خواست که کار تحقیق و اجرائیات را بعهده بگیرم  چون من هنوز نوجوان و تجربه اینکارراهم نداشتم مرا توجیه وراهنمایی کرد. در این گفتگوها که برای اجرای کارانجام می شد من با برخی نکات که شاید سالها طول می کشید تا بفهمم از جمله علت این مهاجرت بی رویه به شهرها، چکونگی و علت ایجاد «حلبی آبادها»  اشنا و درک ضعیفی از سیاست و… پیدا می کردم.

آشنایی با سیاست ، از «حاشیه نشینان شهر تبریز» تا « سگ دونی»

عبدالرحمان محمدیان، تیرانا ـ سایت نجات یافتگان از مجاهدین خلق در آلبانی ـ ایران آزادی ـ 23.03.2020

درآنزمان؛ برای کمک به یک دوست گرامی وهم برای کسب درآمد کاری را قبول کردم که مرا خیلی تحت تاثیر قرارداده و روحیات مرا عوض و خشمی را در خودم احساس میکردم .قضیه این بود که دوستمان که دوران دانشجویی در تبریز با کمک دوستانش جزوه ای تحت عنوان «حاشیه نشینان شهر تبریز» نوشته و منتشرکرده بودند که به شرح زندگی و مشکلات معیشتی  حاشیه نشینان شهراختصاص داشت، برسم دوران دانشجویی می خواست که این کار را در خرم آباد هم تکرار کند اما چون خودش شاغل و وقت اینکار را نداشت ازمن خواست که کار تحقیق و اجرائیات را بعهده بگیرم  چون من هنوز نوجوان و تجربه اینکارراهم نداشتم مرا توجیه وراهنمایی کرد. در این گفتگوها که برای اجرای کارانجام می شد من با برخی نکات که شاید سالها طول می کشید تا بفهمم از جمله علت این مهاجرت بی رویه به شهرها، چکونگی و علت ایجاد «حلبی آبادها»  اشنا و درک ضعیفی از سیاست و… پیدا می کردم.

مرحله بعدی انجام کار بود که من ( اول کار ما دونفر بودیم ولی روزدوم نفر بعدی ادامه نداد ومن تنها ماندم) بایستی بمدت چند ماه هرروز بادفترودستک در چند محله مخصوص که این حاشیه نشینان بیشتر متمرکز بودند راه می افتادم و خانه به خانه  می رفتم و یک پرسشنامه چند صفحه ای را با سوال از آنان پر می کردم شامل:

چرا به شهر کوچ کرده اید ؟

شغل افراد؛ تعداد فرزند؛  مشکلات فعلی شما چیست؟ و…

بدترین قسمت که هم خودم خجالت می کشیدم والبته ازروی واکنش افراد فکر می کردم سوال بدی است و عموما با اکراه جواب می دادند و در چند روز اول عموما ناقص نوشته می شد این بود که در هفته گذشته و مخصوصا 3 روز گذشته غذای شما چه بوده است؟ صبحانه؛ ناهار و شام و چقدر میوه مصرف کرده اید؟ که عموما بد جواب می دادند چون جزء خصوصی ترین قسمت زندگی یک خانواده و فرد است و گویای خیلی چیزها است. در مواردی حتی افراد عصبانی می شدند و حتی توضیحات مرا گوش نمی کردند و من ناچاربه ترک محل می شدم .

از طرفی با وجود فقرزیاد من مهربانی و محبت را هم در همین افراد پیدا می کردم.!

اما با مطرح کردن مشکل با دوستمان او برای من توضیح داد که قسمت مهم و اساسی همین است آخر این حکومت ادعای تمدن و رشد اقتصادی و پز در می کند اما ملیونها نفردرحاشیه شهرها به نان شبشان محتاج و خانه ندارند و اگر بچه یا خودشان مریض شوندچون پول دوا و درمان ندارند باید بچه شون رودستشون پر پر بزند و بمیرد و اونوقت ما داریم ادعای تمدن و … می کنیم  و تو باید بدون اینکه وارد این جزئیات بشوی که دردسری هم برایت درست شود با مردم طوری صحبت ورفتار کنی که راحت سفره دلشان را برای تو باز کنند. که منهم بمرورپیش بردم و بقول معروف راه افتادم. چون مخاطبین در وحله اول فکر می کردند این کار سرشماری و یا آماری است و عموما فکر میکردن که اگر جوابهای مشخصی بدهند شاید به آنها کمک و یا چیز بیشتری بهشون برسه ویا عکس این فکرمی کردن نباید حقیقت را بگویند چرا که ممکن است مالیاتی بر آنان مترتب شود!

اما توضیح این بود یعنی در ورود به هرخانه باید اول من توضیح میدادم که این یک کار غیر دولتی و عایدی هم برای کسی ندارد و جواب دادن هم داوطلبانه است و حتی اگر شرکت می کنید هرسوالی که دوست نداری جواب نده.!

در این دوران من با خیلی از خانواده ها آشنا شدم که بعلت فقر و نداشتن هزینه دکتر و درمان مریضی های مزمن و طولانی مدت بودند. گاه به بچه های کوچکی برمی خوردم که مریض بودند و یا بعلت یک مریضی که درمان نشده بود از عوارض آن مریضی ناقص و در رنج بودند و باید تا اخر عمر این درد را باخود حمل می کردن وقتی من از سر بی اطلاعی و خامی سوال می کردم که چرا دکتر نمی روید؟ جواب روشن بود.

«ای بابا ما نمی تونیم شکم خودمان را حتی با نان خالی سیر کنیم؛ نفست از جای گرم در می آید و یا تو سنت کمه، از درد ما چه خبر داری»؟

در مواردی افراد و حتی خانواده هایی را دیدم که در محلی زندگی می کردند که با اینکه من خود از خانواده فقیر و با فقر اشنا بودم ولی برایم سخت بود وارد آن شده و یا بنشینم. در جامعه و اصطلاحا وبه طنز به این اماکن« سگ دونی» می گفتند. اما آنها ناچار بودند که در آن زندگی و به آن خو کرده بودند و خیلی از مریضی های افراد هم ناشی از این وضعیت و کثیف بودن محل بود.

ادامه دارد

___________________

Albania-Rahmman Mohammasian- 6 -260-410

خاطرات عبدالرحمان محمدیان از اسارت در زندان های صدام حسین و مسعود رجوی قسمت اول ـ مقدمه ، موش کتاب خور

مقداری از خاطرات جبهه و جنگ در هنگام اسارت بدست نیروهای عراقی افتاد و یا در سنگرجبهه باقی ماند که اصلا بعد از اسارت من نفهمیدم که چه شد چرا که وقتی که من اسیر شدم تا چند ماه بعنوان مفقود الاثر قلمداد می شدم و بعد از چند ماه پیگیری خانواده ام نتوانستند وسایل شخصی مرا بدست بیاورند و بقیه و بیشتر عمرم هم در فرقه رجوی بودم که خاطره نویسی مذموم و اگرهم کسی در خفا اینکار را میکرد در دومناسبت یعنی انتقال از اشرف به لیبرتی و بعدا جابجایی به آلبانی افراد ناچارا آنها را از بین بردند چرا که سران فرقه می گفتند که اینها می تواند اطلاعات باشد و نباید به دست کسی ( آمریکایی ویا عراقی ها ) بیفتد.  در این دوهنگام نفرات سازمان وسایل نفرات را خیلی ریزتر و دقیق تر از عراقیان، چند بارچک  می کردند که صدای نفرات درآمده بود که بابا ما نفهمیدیم دشمن کیست. عراقیها یک نگاه اجمالی به وسایل نفرات می کردند ولی نفرات سازمان حتی نامه های خانوادگی و خصوصی افراد را هم بادقت می خواندند. در حالیکه عراقی ها اصلا به کاغذ و دفتر نگاه هم نمی کردند و کاری نداشتند که توضیح دقیق آن در جای خودش خواهد آمد. مثلا در حرکت به لیبرتی ما باید وسایل را به نفرات این فرقه می دادیم 

خاطرات عبدالرحمان محمدیان از اسارت در زندان های صدام حسین و مسعود رجوی قسمت اول ـ مقدمه ، موش کتاب خور

عبدالرحمان محمدیان، تیرانا ـ سایت نجات یافتگان از مجاهدین خلق در آلبانی ـ ایران آزادی ـ 13.03.2020

Rajavi-Saddam 260-410

مقدمه : از انجائیکه مطالبی که اینجا بعنوان خاطرات می آید برخی به 40 یا پنجاه سال پیش برمیگردد بدلیل بعد زمانی و اینکه من در این مدت درشرایطی نبوده ام که یاداشت کنم و در مواردی هم که یادداشتی بوده در برهه های و شرایط مشخصی که من از سر گذرانده ام از بین رفته اند  ذکر تاریخ دقیق برای آنها برای من مقدور نیست و الان که دست به نگارش این خاطرات می زنم ناچارا تاریخها بطور کلی( ونه با ذکرروز و ماه)و تقریبی خواهد بود.  

مقداری از خاطرات جبهه و جنگ در هنگام اسارت بدست نیروهای عراقی افتاد و یا در سنگرجبهه باقی ماند که اصلا بعد از اسارت من نفهمیدم که چه شد چرا که وقتی که من اسیر شدم تا چند ماه بعنوان مفقود الاثر قلمداد می شدم و بعد از چند ماه پیگیری خانواده ام نتوانستند وسایل شخصی مرا بدست بیاورند و بقیه و بیشتر عمرم هم در فرقه رجوی بودم که خاطره نویسی مذموم و اگرهم کسی در خفا اینکار را میکرد در دومناسبت یعنی انتقال از اشرف به لیبرتی و بعدا جابجایی به آلبانی افراد ناچارا آنها را از بین بردند چرا که سران فرقه می گفتند که اینها می تواند اطلاعات باشد و نباید به دست کسی ( آمریکایی ویا عراقی ها ) بیفتد.  

در این دوهنگام نفرات سازمان وسایل نفرات را خیلی ریزتر و دقیق تر از عراقیان، چند بارچک  می کردند که صدای نفرات درآمده بود که بابا ما نفهمیدیم دشمن کیست. عراقیها یک نگاه اجمالی به وسایل نفرات می کردند ولی نفرات سازمان حتی نامه های خانوادگی و خصوصی افراد را هم بادقت می خواندند. در حالیکه عراقی ها اصلا به کاغذ و دفتر نگاه هم نمی کردند و کاری نداشتند که توضیح دقیق آن در جای خودش خواهد آمد. مثلا در حرکت به لیبرتی ما باید وسایل را به نفرات این فرقه می دادیم تا چک کنند و هرچه مثلا آنها چک می کردند و اوکی می شد تازه به وسیله عراقیها چک می شد من چند تا نامه از خانواده ام داشتم که نفر فرقه شروع کرد به خواندن انها وقتی من اعتراض کردم گفت باید چک شود که ملات (واژه ای که در فرقه مترادف مدرک بود) نباشد ولی ناراحتی مرا که دید ومن یکی را که پاره کردم و گفتم اگر فکر می کنی ملات است بیا دیگه از بین رفت بقیه را نفرکناری بهش گفت نخوان بابا خانوادگی است و اوبا اکراه بمن برگرداند، اما وقتی به عراقیها رسیدیم اصلا به نامه وکتاب ودفترها نگاه هم نکردند. 

در هنگام جابجایی به البانی هم نفرات اطلاعات فرقه می گفتند که اگر کسی دفترو یا کتابی دارد که میخواهد با خود بیاورد یک هفته قبل باید بدهد که چک شود، پیش ما می ماند ودم درب و قبل از خروج به او داده خواهد شد، من به آنها گفتم مدارک را یکبار از اشرف به لیبرتی چک کرده ایدو در این مدت هم چیز جدیدی و تماسی باکسی نداشته ام که چیزی اضافه شود وگفتند این ضابطه است و باید بدهی!  و من چون اصلا این روش را دوست نداشته و توهین میدانستم تمامی نامه و عکسهایی که داشتم را سوزاندم. هرچه هم بطور جسته وگریخته ازخودم و فقط از خودم نوشته بودم از بین بردم. 

با این توصیف من در ذکر تاریخ وقایع احتیاط را رعایت و با اتکا بذهنم تلاش خواهم داشت اگر تاریخی را دقیق بیاد ندارم به ذکر سال یا فقط ماه اکتفاء کنم و من الله التوفیق. 

بخش اول( ایران). 

دوران نوجوانی :  

من عبدالرحمان محمدیان اهل خرم آباد لرستان متولد سال 1338 هستم. در مدارس خرم آباد درس و مخصوصا دوران دبیرستان ( دوران متوسطه نظری) را در دبیرستان کورش کبیر در محله ششم بهمن خرم آباد گذراندم. 

دوران نوجوانی من مصادف بود با شروع تظاهراتهای خیابانی برعلیه رژیم سلطنتی و من هم مثل هم سن وسالهایم بطور فعال در این تظاهرات شرکت داشتم. من در آن دوران به تشویق یکی از فامیل که یادش گرامی وروحش شاد باد اهل مطالعه شده بودم و کتاب زیاد می خواندم و یکی از دوستان به شوخی بمن می گفت موش کتابخور ( من آنزمان نمیدانستم این جمله دقیقا چه معنی میدهد و این دوستمان از کجا پیدا کرده است اما بعدا دریکی از کتابهای کازانتزاکیس نویسنده یونانی این جمله را دیدم یعنی کسی که زیاد کتاب می خواند و…) 

//////////////////////////////////

پاسخ ترک

لطفا نظر خود را وارد کنید
لطفا نام خود را اینجا وارد کنید