سعدالله سیفی: زندان های مخفی فرقه رجوی

0
828

زندان های مخفی فرقه رجوی 

 سعدالله سیفی، بنیاد خانواده سحر، تیرانا، آلبانی، هجدهم نوامبر ۲۰۱۷:…  میدانم که فرقه به من بعد از این افشاگری ها مارک های مختلفی میزند. ولی باشد روزی بالاخره مردم خواهند فهمید که ما درست می گفتیم یا فرقه رجوی. همین الان هم مردم با ماهیت این فرقه آشنا هستند. من یک روز در مقر در قرارگاه اشرف در عراق داشتم فوتبال بازی میکردم که یکی از مسئولین مرا صدا کرد و گفت برویم جایی … 

زندان های مخفی فرقه رجوی

سعد الله سیفی

لینک به منبع

من سعدالله سیفی هستم که حتما در جریان هستید که کمتر از یک ماه قبل از فرقه رجوی نجات پیدا کردم و اینک می خواهم در خصوص زندان های مخفی فرقه رجوی در قرارگاه اشرف افشاگری نمایم.

موقعی که از فرقه رجوی بیرون آمدم و با دنیای آزاد آشنا شدم و به ماهیت واقعی فرقه بیشتر پی بردم به خودم گفتم که من ۲۵ سال عمر خودم را گذاشتم پس چرا بترسم؟ چرا من هم یکی از آن نفراتی نباشم که ماهیت این فرقه را رسوا می کنند.

میدانم که فرقه به من بعد از این افشاگری ها مارک های مختلفی میزند. ولی باشد روزی بالاخره مردم خواهند فهمید که ما درست می گفتیم یا فرقه رجوی. همین الان هم مردم با ماهیت این فرقه آشنا هستند.

من یک روز در مقر در قرارگاه اشرف در عراق داشتم فوتبال بازی میکردم که یکی از مسئولین مرا صدا کرد و گفت برویم جایی که با من کار دارند. آماده شدم بعد دیدم یک لندکروز آمد من را سوار کردند  و دستهایم را از پشت بستند و چشمبند زدند و شروع به فحاشی کردند و یکی دوبار مرا دور اشرف با چشمان بسته چرخاندند و بعد مرا به ساختمانی بردند.

گرداندن ما به دور قرارگاه اشرف با چشمان بسته برای این بود که ما نفهمیم به کجا می رویم. ولی من متوجه می شدم که داریم دور خودمان می چرخیم. در همین حال بود که من دائم میگفتم مگر چکار کردم که این کار را با من میکنید ولی کسی جواب نمیداد.

مکانی که آنها من را بردند سوله خلوتی بود که زندان شده بود. در هر صورت من را به اتهام نفوذی رژیم ایران گرفته بودند. اولش فکر نمیکردم زندان باشد چون در ذهنم مجاهدین خلق افرادی نبودند که زندان داشته باشند. ولی بعد از اینکه وارد شدم و چند روزی گذشت دیدم نه واقعا آنجا زندان و آنهم از نوع انفرادی است و تمام حرفهایی که قبلا سر اینها شنیده بودم همه از ذهنم میگذشت.

من شروع به اعتراض کردم. دیدم به اعتراض های من رسیدگی نمی کنند. در را شکاندم و بیرون رفتم که یک مرتبه دو نفر به اسمهای نریمان و مختار که همه آنها را میشناسند به جان من افتاده و من را با چوب میزدند و بعد از این موضوع هر روز مرا شکنجه روحی میکردند و با آوردن نفرات مختلف و توهین و تهمت های مختلف من را آزار میدادند.

دیدم اینطور نمی شود. نه محاکمه ای. نه مدرکی. نه تعیین تکلیفی. بعد از یک ماه دست به اعتصاب غذا زدم و دیدم فرقه و نفراتش به هراس افتاده و شروع به آوردن غذا کردند. دیدند من غذا نمی خورم من را بیرون بردند و به زور میخواستند به من غذا بدهند که من قبول نمیکردم و دیدند قبول نمیکنم با ضرب و شتم به جان من افتاده باز میزدند و توهین میکردند.

من مختصر مینویسم ولی بعدها ریز به ریز قضیه زندان را برای عزیزانم تعریف میکنم. بعد من ناچار اعتصابم را شکاندم ولی در سلول انفرادی به مدت شش ماه زندانی بودم. سعی می کردند از من اعتراف دروغ بگیرند که بگویم من مزدور رژیم ایران هستم. بعدها فهمیدم که این کار را با نفرات بسیار زیادی در این مدت در قرارگاه اشرف کرده اند. هر کس سؤال می کرد یا مخالفتی یا اعتراضی داشت همین بلا سرش می آمد.

بعد از این مدت دیدند خبری نیست و من به کاری که نکرده ام اعتراف نمی کنم من را به اتاق دیگری بردند که ده نفر از بچه های زندانی دیگر هم آنجا بودند. آنها با دیدن من همه پیشم آمده و جویای احوالم شدند و به گرمی همدیگر را بغل کردیم. شش ماه در سلول انفرادی شوخی نیست. باید ببینید تا درک کنید. سلول انفرادی آنهم به مدت شش ماه تمام قابل توصیف نیست.

بعد از یکی دو روز بودن بین نفرات فهمیدم که باید تک به تک برویم اعتراف کنیم و کتبا بنویسیم و امضاء کنیم که از طرف دولت ایران آمدیم مسعود و مریم را ترور کنیم. تازه از نفرات فهمیدم علت چیست. گفتند اینها میخواهند از ما که به قول خودشان مسئله دار هستیم مدرکی داشته باشند که ما نتوانیم از سازمان جدا بشویم و اگر هم بشویم و افشاگری کنیم این برگه های ما را رو کنند و بگویند این نفری که افشا گری میکند برای ترور آمده بود که حرفش خریدار نداشته باشد.

بعد از یکی دو روز من را به مکانی بردند که دو نفر در آنجا بودند به نام های حسن محصل و نقی ارانی. با چاپلوسی و خنده و احترام گفتند تو این برگه را امضا  کن که میخواستی از انبار تسلیحات یک کلت بدزدی و مریم و مسعود را ترور کنی که من قبول نکردم.

وقتی دیدند که ما این متن را امضا نمیکنیم یک متن دیگری برای ما آوردند که ما مجبور شدیم این متن را امضا کنیم من را دوباره به اتاقم بردند و باور کنید شبها صداهای زجه و فریادی بود که از اتاق های مجاور میامد که لرزه به اندام ما میانداخت. آنان کسانی بودند که به هیچ عنوان حاضر به امضای چیزی نبودند. بعد از چند روز که متن را امضا کردم من را آزاد کردند ولی تا مدتها من را زیر نظر داشتند. من را هم ترسانده بودند که اگر حرفی به کسی بزنم هر بلایی سرم آمد مسئول خودم هستم.

این مختصری بودکه میخواستم بگویم ولی  داستانهای زیادی هست. همین شش ماه که بعدها مفصل تر خواهم گفت واقعا دوران سیاهی بود. در هر دادگاهی حاضرم شهادت بدهم که چه به روزگار ما آوردند. حتی وقتی از زندان بیرون آمدم جرات بیان نداشتم. می ترسیدم اگر حرفی بزنند مرا بکشند.

در همین رابطه لازم به ذکر است که خیلی از نفراتی که مانند ما زندانی کردند کاملا ناپدید شدند و دیگر خبری از آنها نبود. کسی هم جرأت نداشت سراغ آنها را بگیرد و اگر هم می گرفت خودش را می بردند و شکنجه می کردند.

امیدوارم که این چند سطری که نوشتم مردم بیشتر با ماهیت این فرقه آشنا بشوند

با تشکر از شما
سعد الله سیفی نجات یافته از فرقه رجوی – آلبانی

////////////////

پاسخ ترک

لطفا نظر خود را وارد کنید
لطفا نام خود را اینجا وارد کنید