رجوی ها و بلایی که بر سر زنان فرقه آورده اند (قسمتهای اول و پایانی) 

صالحی، انجمن نجات، مرکز مازندران، سوم می ۲۰۱۶:…  اگر چه رجوی ها در ظاهر ادعای اعطای مسئولیت به زنان را دارند اما در حقیقت تمام زنان باید به آنچه رجوی دستور می دهد عمل کنند و هیچ یک، حتی فردی که در ظاهر مسئول اول فرقه اعلام می شود، از این قاعده مستثنی نیست. در ۱۳ سالی که از سقوط صدام می گذرد تمام تصمیمات مربوط به وضعیت نفرات فرقه در عراق توسط رجوی و یا مریم قجر اتخاذ شده و رجوی … 

رجوی ها و بلایی که بر سر زنان فرقه آورده اند – قسمت اول

انجمن نجات، مرکز مازندران
لینک به منبع

بعد از پذیرش آتش بس از سوی ایران، کشتی باصطلاح ارتش آزادیبخش در گل نشست و مشخص شد آن چه رجوی تحت عنوان استراتژی مطرح می کرده چیزی جز زائده جنگ بودن نیست. رجوی برای پوشاندن این موضوع، دست به اقدام جنون آمیز حمله به خاک ایران زد که حاصل آن شکست سنگین نظامی در مرصاد همراه با کشته و مجروح شدن چند هزار نفر از اعضا و فرماندهان فرقه و به طبع آن بروز مسائل و مشکلات تشکیلاتی بود.

رجوی برای برپا نگه داشتن تشکیلات ترفند جدیدی را تحت عنوان «انقلاب ایدئولوژیک» یا همان انقلاب طلاق رو کرد که با ریا کاری محور آن را رهایی زن می خواند.
بعد ها مشخص شد که رجوی ها به این خاطر که شعارهای دروغین قبلی شان همچون «مبارزه ضد امپریالیستی»، «حمایت از مستضعفین»، «مستقل بودن»، «پیرو اسلام راستین و انقلابی بودن» و شعارهایی از این دست که برای فریب و جذب نسل جوان آن دوران بکار می برد را بی فایده می دیدند، شعار حمایت از زنان را مطرح نمودند چرا که دیگر شعارهای قبلی موضوعیت خود را از دست داده بودند زیرا:

– مستضعفین ایران حامی جمهوری اسلامی بودند و منزجر از گروهی که برای پیشبرد مقاصد رهبر جاه‌طلبش دست به ترور کور می زند.

– مزدوری برای عراق نیز دیگر جایی برای ادعای مستقل بودن نمی گذاشت.

– اقامت چند ساله رجوی ها و اکثر مسئولین فرقه در کشورهای غربی و ادامه حضور بخشی از بدنه فرقه و مسئولین آن در اروپا ، فرقه را ناچار از همکاری با سرویس های اطلاعاتی این کشورها می کرد و از این رو دادن شعار ضد امپریالیستی هواداران را مسئله دار می کرد. ضمن آن که در آن زمان هنوز صدام نور چشم غربی ها بود و حضور فرقه در عراق نه متضاد با خواسته غربی ها بلکه همسو با خواسته و در جهت منافع آنان برای خنثی کردن ایران بود.

شعارهای دیگر نیز هر یک به نوعی موضوعیت خود را از دست داده بودند. از این رو رجوی ها این بار ماسک حمایت از زنان را بر چهره زدند تا از این طریق به مردم فریبی خود ادامه دهند.

این که حاصل انقلاب طلاق در مسائل سیاسی ، استراتژی ، تشکیلاتی و نظامی فرقه چه بوده است مباحثی است که مقالات زیادی درباره آنها نوشته شده و هنوز هم می توان مطالب بسیار زیادی درباره آن نوشت. اما در کل می توان حاصل آن را در موقعیت امروز فرقه به صورت زیر بیان نمود:

– از نظر استراتژی و نظامی نه تنها نیروهای فرقه خلع سلاح و خلع لباس شدند، بلکه مجبور به ترک تمام قرارگاه های و منجمله قرارگاه اشرف شده و در حال اخراج کامل از کشور عراق هستند.

– از نظر تشکیلاتی فرار و جدایی از فرقه به یک جریان مستمر بدل شده و طبق گفته کسانی که به تازگی از فرقه جدا شده اند، نظم و انسجام تشکیلاتی بسیار ضعیف و اعضا دیگر حرف شنوایی مطلق نداشته و کنترل آنها برای مسئولین فرقه مشکل شده است.

– از نظر سیاسی نیز فرقه در انزوای کامل قرار داشته و امید شان به جنگ و خونریزی در سوریه نیز با آتش بس در آنجا در حال برباد رفتن است و منتظرند شاید آل سعود و نتانیاهو تکه استخوانی برای شان بیاندازند تا به حیات خفیف خائنانه خود ادامه دهند.

اما نکته ای که در این مطلب قصد اشاره به آن داریم وضعیت زنان در فرقه رجوی است. اینکه از سال ۱۳۶۸ که رجوی ترفند انقلاب طلاق و حمایت از زنان را علم کرد تا به امروز یعنی اوایل سال ۱۳۹۵ چه بر سر زنان در فرقه آمده است ؟ آیا ادعای رجوی ها مبنی بر اینکه زنان در فرقه به رهایی دست یافته‌اند حقیقت دارد یا اینکه به زنان در فرقه رجوی ظلم مضاعفی شده است؟

آنچه برسر زنان در فرقه آمده شرح مبسوطی می خواهد که بی شک آن دسته از زنانی که موفق به فرار از فرقه شده اند بهتر می توانند آن را بیان نمایند اما چند محور زیر نیز می توان گویا وضع آنان باشد.

۱- اجباری بودن طلاق و محروم شدن از حق ازدواج

از سال ۱۳۶۸ به مرور تمام زنان متاهل در فرقه رجوی مجبور به طلاق همسران خود شدند و برای کلیه اعضا ازدواج امری حرام و ممنوع اعلام گردید. به این ترتیب از آن زمان تا کنون زنان در فرقه رجوی از حق ازدواج محروم می باشند.

۲- محرومیت از حق مادر شدن

رجوی ها برای اینکه کودکان موجب نزدیکی مجدد پدران و مادران شان نشده و همچنین برای جلوگیری از ایجاد شکاف در موضوع طلاق، در سال ۱۳۷۰ به بهانه جنگ کویت کودکان را از مادران شان جدا کردند. رجوی ها در ابتدا گفتند که بعد از اتمام جنگ کودکان را بر می گردانند اما چون همه اینها یک نقشه از قبل طراحی شده بود، نه تنها بعد از جنگ کودکان به آغوش مادر برگردانده نشدند بلکه مادرانی که از فرزندان خود یاد می کردند را مورد برخورد تشکیلاتی قرار می دادند.
بسیاری از این کودکان نیز سرنوشتی بدتر از پدران و مادران خود پیدا کردند. خواندن سرگذشت آقای حنیف بالی، یکی از این دست کودکان که در سایت های مختلف و منجمله در سایت انجمن نجات درج شده است حقایق زیادی را در این ارتباط روشن می کند. البته بسیاری از این کودکان مانند آقای بالی خوش شانس نبودند و تحت تاثیر مغزشویی سران فرقه سرانجام بسیار تلخی داشتند.

با توجه به حرام بودن ازدواج در فرقه، رجوی‌ها زنان را از حق مادر شدن محروم نمودند.

۳- قرار گرفتن تمام زنان در تملک رجوی خبیث

رجوی در حالی که با شیادی خود را رهبر خواند ، پس از آن که همه اعضا را با مغزشویی وادار به طلاق نمود اعلام کرد که همه زنان در حیطه و حریم او قرار دارند. بعدها خانم بتول سطانی از اعضای شورای رهبری فرقه که موفق به فرار از فرقه شد موضوع رقص رهایی و سوء استفاده جنسی رجوی از زنان را افشا نمود.
همچنین خانم زهرا میر باقری از کاندیداهای شورای رهبری و یکی دیگر از زنانی که موفق به فرار از فرقه رجوی شد نیز اسامی ۹۵ تن از زنانی که به دستور رجوی رحم شان با عمل جراحی از بدن شان خارج شده است را اعلام نمود.

۴- زنان در فرقه رجوی هیچ کاره هستند

اگر چه رجوی ها در ظاهر ادعای اعطای مسئولیت به زنان را دارند اما در حقیقت تمام زنان باید به آنچه رجوی دستور می دهد عمل کنند و هیچ یک، حتی فردی که در ظاهر مسئول اول فرقه اعلام می شود، از این قاعده مستثنی نیست.

در ۱۳ سالی که از سقوط صدام می گذرد تمام تصمیمات مربوط به وضعیت نفرات فرقه در عراق توسط رجوی و یا مریم قجر اتخاذ شده و رجوی حتی اجازه مطرح شدن نام یکی از آن زنانی که او را به عنوان مسئول اول فرقه نشانده است را نمی دهد و در هیچ کنش و واکنش سیاسی ، حقوقی و … این افراد دخیل نیستند بلکه مطیع اوامر رجوی و مریم قجر می باشند.
در داخل تشکیلات هم رجوی ها بارها و بارها در نشست های مختلف اعلام نمودند که رده زنان در این تشکیلات «کنیز» می باشد.

برای مثال زهره اخیانی آخرین فردی است که رجوی ها به عنوان مسئول اول فرقه اعلام نمودند اما او در هیچ تصمیم گیری مهمی در رابطه با اعضای فرقه نقش ندارد و تصمیم گیرنده رجوی ها هستند.

زنان مسئول در فرقه وظیفه کنترل و اعمال فشار به اعضا را دارند و به هیچ وجه در مسائل سیاسی و خطی تصمیم گیرنده نیستند.

ادامه دارد

صالحی

رجوی ها و بلایی که بر سر زنان در فرقه آورده اند – قسمت پایانی

انجمن نجات، مرکز مازندران
لینک به منبع

۵- بیگاری کشیدن از زنان در زیر آفتاب سوزان عراق برای تغییر در حالت چهره آنها

رجوی های پلید زنان را مجبور می کردند تا در زیر آفتاب سوزان عراق کار کنند تا چهره های آنها سیاه شده و از حالت زنانه خارج گردد. علت این بود که رجوی ها می خواستند با این کار بتوانند چهره زنان موجب اثر گذاری روی مردان نشود.

۶- ممنوعیت استفاده از وسایل آرایشی

در فرقه رجوی به هیچ وجه وسایل آرایشی در اختیار زنان قرار داده نمی شد چرا که در دیدگاه رجوی زنان باعث تحریک مردان می شدند و این امر نیز با موضوع انقلاب طلاق او منافات داشت.

برخی از دختران جوان که موفق به فرار از جهنم اشرف شده اند در خاطرات خود گفته اند که در اشرف به آنها این امکان داده نمی شد تا موهای صورت خود را از بین ببرند و این موضوع برای یک دختر جوان بسیار آزار دهنده بود و فشار روحی شدید بر آنان وارد می کرده است. در این ارتباط خواندن مطالب و خاطرات خانم ها نسرین ابراهیمی و روناک دشتی که در سن نوجوانی به فرقه پیوسته و بعد از سقوط صدام موفق به فرار از فرقه جهنمی رجوی شده اند بسیار روشنگر می باشد.

۷- عدم امکان انتخاب رنگ و نوع پوشش برای زنان

زنان در فرقه رجوی امکان انتخاب نوع و رنگ لباس را نداشتند و می بایست همان لباسی را می پوشیدند که تشکیلات به آنها داده است و اصلا لباسی غیر از آن چه تشکیلات به آنها می داد در دسترس شان نبود و نیست تا استفاده کنند چرا که در فرقه رجوی چه زنان و چه مردان امکان ارتباط با خارج فرقه را ندارند و تنها افرادی خاص، آن هم بصورت جمعی برای مسائلی همچون خرید و اموراتی که نیاز به ارتباط با افراد خارج از فرقه بود تعیین می شدند. ضمن آن که برخلاف شعارهایی که رجوی برای فریب افکار عمومی در غرب می دهد، درون تشکیلات فرقه زنان مجبور به استفاده از روسری بودند و خلاف آن ممنوع بود و به شدت با آن برخورد می شد.

۸- تفکیک جنسیتی در فرقه رجوی یک امر عادی است

در فرقه رجوی زنان باید از مردان جدا می بودند. این جداسازی به حدی بود که حتی زمان استفاده از پمپ بنزین در قرارگاه جهنمی اشرف برای زنان و مردان متفاوت بود و هیچ یک حق ورود به پمپ بنزین در زمانی که نوبت جنس مخالف بود را نداشتند.

در قرارگاه اشرف مردان اجازه سوار شدن در داخل ماشینی که زنان در آن سوار بودند را نداشتند.

۹- ایجاد کینه بین مردان و زنان

رجوی برای آن که هیچ رقیبی برای خود در داخل تشکیلات نداشته باشد با این ترفند که زنان باید مسئولیت پذیر شوند، تمام سلسله مراتب تشکیلاتی را تغییر داده و زنان را مسئول کارهای اجرایی تشکیلات کرد. از آنجا که بیشتر این زنان از تجربه کافی برخوردار نبودند در انجام کارها دچار مشکل می شدند. از سوی دیگر رجوی ها هر نوع انتقاد به مسئول زن را ممنوع کردند تا از این طریق زمینه انتقاد به خودشان را از بین ببرند. این موضوع باعث بروز درگیری های لفظی و کینه جویی بین زنان و مردان در تشکیلات شد. مردان فکر می کردند که زنان نمی خواهند اشتباهات خود را بپذیرند و زنان هم فکر می کردند که مردان قصد زیر آب زدن آنها را دارند. با این کار رجوی های پلید با یک تیر چند نشان زدند.

اولاً زنان را کاملا به خودشان وابسته کردند. از آنجا که زنان در امور تحت فرماندهی خود بی تجربه بودند برای هر کاری مجبور بودند از مسئول خود و در نهایت از رجوی ها برای ریزترین کارها کسب تکلیف کنند. به این ترتیب هم رجوی ها بر تشکیلات کنترل بالاتری اعمال می کردند و هم در ذهن زنان این فکر را جا می انداختند که خیلی مسئله حل کن و توانمند هستند.

دوماً : مردان با سابقه تشکیلاتی که رجوی آنان را رقبای خود می پنداشت و در تشکیلات وجهه ای داشته و در نزد اعضا از احترامی برخوردار بودند را تخریب کردند. به این صورت که آنان را زیر دست یک زن تازه کار گذاشته و شخصیت شان را خرد و له می کردند و همچنین با طراحی برای ایجاد درگیری بین آنان و زنان مسئول ، ابهت آنها را در اذهان بقیه اعضا می شکستند.

با این اوصاف آیا در فرقه رجوی زنان به رهایی و آزادی دست یافته اند یا آنکه اسیر و برده شده و از ابتدایی ترین حقوقی که داشتند هم محروم گشته اند؟

صالحی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ